Στο προηγούμενο τεύχος (τ. 155) ο Κ. Μπαλάσκας σχολίασε το σοβαρό πρόβλημα του «σχολικού εκφοβισμού», που τελευταία βέβαια, για να δείξουμε πως έχουμε αναβαθμιστεί γλωσσοπολιτισμικά, τον αντικαταστήσαμε με την αγγλική λέξη bullying.
Ενα από τα ωραιότερα ποιήματα του Γκάτσου είναι, νομίζω, το "Γύφτισσα μαϊμού" και κυρίως οι τρεις μεσαίες στροφές που αρχίζουν με το στίχο Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, αυτό που μελοποίησε έξοχα ο Ξαρχάκος.
Αν το δημόσιο σχολείο, καθώς λένε, αδιαφορεί, έχει ελλείψεις, αδυναμίες, ανισότητες, αν έχει εγκαταλειφτεί στην τύχη του και στον πατριωτισμό των λειτουργών του, που δεν είναι βέβαια πάντα δεδομένος, αν δεν αποδίδει ούτε κατ ελάχιστο το κόστος της συντήρησής του, αν είναι γεμάτο από αργίες, απεργίες, συνελεύσεις, καταλήψεις και περιπάτους στο κοντινό άλσος, αν η δωρεάν παροχή της δημόσιας εκπαίδευσης έχει καταστεί το άλλοθι της υποβάθμισης και της απαξίωσής της αναγκάζοντας τους πολίτες να πληρώνουν ιδιωτικά τις ελλείψεις και την ολιγωρία του δημόσιου σχολείου...
Από αντιθέσεις στη χώρα μας είμαστε χορτάτοι. Αυτό που μας λείπει είναι οι συνθέσεις.
Η διδασκαλία της «Τελικής Λύσης» στο εβραϊκό «πρόβλημα» αποτελεί πρόκληση για τους εκπαιδευτικούς που προβληματίζονται γύρω από ζητήματα της διδακτικής του ιστορικού τραύματος.
Τον τελευταίο μήνα εκτός από τα αποτελέσματα των Πανελλαδικών, που αποτελεί ζήτημα υψηλής προτεραιότητας κάθε χρόνο τέτοια εποχή, τα ΜΜΕ φαίνεται να ασχολούνται και με ένα ακόμη εκπαιδευτικό ζήτημα, την καταβολή ΦΠΑ 23% επί των διδάκτρων στην ιδιωτική εκπαίδευση (Ιδιωτικά Σχολεία, Φροντιστήρια, Κέντρα Ξένων Γλωσσών, ΙΕΚ, Κολλέγια), Σχόλια πάσης φύσεως γίνονται, τα περισσότερα από τα οποία είναι ιδιαίτερα επικριτικά για τη συγκεκριμένη μνημονιακή επιταγή.
Τώρα που ενισχύθηκε ο θεσμικός ρόλος του Συλλόγου Διδασκόντων με τη μερική ευθύνη εκλογής του Διευθυντή της Σχολικής Μονάδας και ζήσαμε όλοι το προεκλογικό και μετεκλογικό κλίμα στα γραφεία μας προσδοκώντας ίσως την εκπαιδευτική καλοκαιρία και αφού, κατά γενική εκτίμηση, δεν δρέψαμε τους καρπούς που ελπίσαμε, γεννάται το ερώτημα: μήπως δεν καρποφορούν οι προσπάθειές μας για κλιματική αλλαγή του Δημόσιου σχολείου και δεν παράγουμε το ζητούμενο, γιατί φυτεύουμε σπόρο σε έδαφος άγονο, μισερό, δηλητηριασμένο;
Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι η εφταμηνίτικη κυβέρνησή μας ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δε μας άφησε ούτε μια μέρα να βαρεθούμε. Δεν περνούσε μέρα που κάποιος Υπουργός ή στέλεχος της κυβέρνησης να μην προκαλέσει το κοινό με μια δήλωσή του ή ενέργειά του.
Ο σχολικός εκφοβισμός δεν είναι κάτι καινούριο, επειδή το ονομάσαμε bullying. Μπορεί σήμερα να παρουσιάζει μεγαλύτερη έξαρση αλλά το φαινόμενο υπήρχε πάντα σε όλες τις σχολικές βαθμίδες και σε ποικίλες μορφές ανάλογα με τις συνθήκες, τις περιστάσεις, τα εμπλεκόμενα πρόσωπα.
