Πριν από περίπου 40 χρόνια η Επιστημονική Ενωση και το περιοδικό «Νέα Παιδεία» τόλμησαν ενάντια σ έναν «προοδευτικό» λαϊκισμό και σε έναν προγονοπληκτικό συντηρητισμό να ταχθούν υπέρ της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης του 1976 σε αντίθεση με πολλούς γλωσσαμύντορες που την υπονόμευσαν και τη χλευάζουν ακόμα και σήμερα.
Στις 6 και 7 Φεβρουαρίου 2016 τα Εκπαιδευτήρια «Αυγουλέα Λιναρδάτου» σε συνεργασία με το περιοδικό Νέα Παιδεία και υπό την αιγίδα του Υπουργείου Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων διοργάνωσαν διημερίδα με τίτλο «Μελετώντας και Διδάσκοντας την Αρχαία Γλώσσα και Σκέψη στο Σύγχρονο Σχολείο».
Στις δημιουργικές του μέρες ο λόγος του δεν ήταν απλώς άξιος δημοσίευσης, αλλά σχεδόν αφοριστικός - και ο Μιχάλης Κελπανίδης, Καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, είχε πολλές δημιουργικές μέρες
Η γνωστή κινέζικη παροιμία λέει «Αν δώσεις ένα ψάρι σ' έναν άνθρωπο θα φάει μια φορά. Αν του μάθεις να ψαρεύει θα τρώει σ' όλη του τη ζωή».
Τον τελευταίο καιρό στο πλαίσιο του διαλόγου για την Παιδεία έχει ανακύψει μια παλιότερη συζήτηση, που φαίνεται να εγείρει και πάλι όχι μόνο συζητήσεις αλλά και έντονες αντιπαραθέσεις.
Μυστήρια ράτσα είναι οι Έλληνες υπουργοί παιδείας. Πριν καλά καλά καθίσουν στην καρέκλα του Υπουργού, διαπιστώνουν πως το εκπαιδευτικό σύστημα βρίσκεται σε στραβό δρόμο, πάσχει.
Δεν ξέρω γιατί επικράτησε η άποψη να παρουσιάζεται, στις παιδαγωγικές σχολές και στα σχετικά σεμινάρια, η Διδακτική και η τεχνική της διδασκαλίας με τους όρους και τη διαδικασία της ούτως ή άλλως άχαρης επιστήμης και όχι με όρους τέχνης και μάλιστα της θεατρικής τέχνης.
Όλοι τώρα ξέρουμε τι θέλουμε, αφού το είχαμε και το χάσαμε. Θέλουμε να έχουμε ένα τεράστιο και γενναιόδωρο κράτος από το οποίο να τρεφόμαστε όλοι, ποιος λίγο ποιος πολύ, κατά δύναμιν έκαστος και κατά τη δυνατότητα προσέγγισής του στο μπουφέ της εξουσίας.
