Μετά από μια εξαετία ποικίλων προσχηματικών προτάσεων διαλόγου για τις αλλαγές στο Λύκειο φθάσαμε σε οριακό σημείο.
Εκπλήσσομαι, ειλικρινά, όταν ακούω κραυγές για το ιδεολογικό πλαίσιο τόσο του αρχικού κειμένου όσο και της παραγωγής λόγου (στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας στις Πανελλήνιες εξετάσεις) από ανθρώπους που γνωρίζουν καλά το ρόλο του σχολείου- και κατά συνέπεια των εξετάσεων- ως ιδεολογικού μηχανισμού του κράτους.
Είναι χρόνια τώρα που η όποια κίνηση για αλλαγή του σχολείου συναντά την καθολική σχεδόν άρνηση του εκπαιδευτικού κόσμου. Κάθε μεταρρυθμιστική παρέμβαση εκλαμβάνεται ως απόπειρα διακύβευσης των εργασιακών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών.
Μια επαγγελματική ομάδα που έχει το προνόμιο να εκφωνεί ρητορικούς λόγους κάθε Κυριακή, γιορτή και πανηγύρι είναι οι ιεροκήρυκες και οι δεσποτάδες.
Το νομοσχέδιο με τον τίτλο Νέο σχολείο: πρώτα ο μαθητής είναι ένα εκτενές κείμενο, 40 περίπου σελίδων, γενικόλογο και σε πολλά σημεία ασαφές, με πολλές γλωσσικές ατέλειες (ορθογραφικές, συντακτικές, εκφραστικές κ.ά.), διαρθρωμένο σε τέσσερις ενότητες· περιλαμβάνει το σχέδιο δράσης του Υπουργείου Παιδείας, διά (άτονο!) Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, για την αναβάθμιση της παιδείας με αντίστοιχες νομοθετικές ρυθμίσεις.
