Εκπλήσσομαι, ειλικρινά, όταν ακούω κραυγές για το ιδεολογικό πλαίσιο τόσο του αρχικού κειμένου όσο και της παραγωγής λόγου (στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας στις Πανελλήνιες εξετάσεις) από ανθρώπους που γνωρίζουν καλά το ρόλο του σχολείου- και κατά συνέπεια των εξετάσεων- ως ιδεολογικού μηχανισμού του κράτους.
Είναι χρόνια τώρα που η όποια κίνηση για αλλαγή του σχολείου συναντά την καθολική σχεδόν άρνηση του εκπαιδευτικού κόσμου. Κάθε μεταρρυθμιστική παρέμβαση εκλαμβάνεται ως απόπειρα διακύβευσης των εργασιακών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών.
Μια επαγγελματική ομάδα που έχει το προνόμιο να εκφωνεί ρητορικούς λόγους κάθε Κυριακή, γιορτή και πανηγύρι είναι οι ιεροκήρυκες και οι δεσποτάδες.
Το νομοσχέδιο με τον τίτλο Νέο σχολείο: πρώτα ο μαθητής είναι ένα εκτενές κείμενο, 40 περίπου σελίδων, γενικόλογο και σε πολλά σημεία ασαφές, με πολλές γλωσσικές ατέλειες (ορθογραφικές, συντακτικές, εκφραστικές κ.ά.), διαρθρωμένο σε τέσσερις ενότητες· περιλαμβάνει το σχέδιο δράσης του Υπουργείου Παιδείας, διά (άτονο!) Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, για την αναβάθμιση της παιδείας με αντίστοιχες νομοθετικές ρυθμίσεις.
Συμπληρώνονται εφέτος 70 χρόνια από το θάνατο του Μίλτου Κουντουρά. για τον οποίο ο Ασημάκης Πανσέληνος έγραψε ότι "ως παιδαγωγός υπήρξε ο πιο ανθρώπινος δάσκαλος πόβγαλε ποτέ το ρωμαίικο".
Έφτασε νομίζω η ώρα να αναζητήσουμε όλοι τις σοβαρές συνέπειες που είχε η απόσυρση του περιβόητου σχολικού βιβλίου Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού.
Δέχομαι τελευταία πολλά μηνύματα που αναφέρονται σε κινδύνους που αντιμετωπίζει η Ελλάδα "σύμφωνα με έγκυρες πηγές" και "ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες", συνήθως από blog αγνώστων συγγραφέων.
Σαράντα τώρα χρόνια στο εκπαιδευτικό κουρμπέτι αναρωτιόμουν ποιος είναι ο καλύτερος εκπαιδευτικός ή Διευθυντής. Φαίνεται να οδηγούμαι στο συμπέρασμα πως ο καλύτερος δάσκαλος/διευθυντής είναι ο άχρωμος, ο άγευστος, αυτός που δεν κάνει τίποτα πέρα από την τυπική διδασκαλία μέσα στην τάξη και τις τυπικές υποχρεώσεις που ορίζει η νομοθεσία.
