Τρεις σχεδόν βδομάδες στους δρόμους. Νέα παιδιά κυρίως. Να φωνάζουν. Να διαμαρτύρονται. Μα και να παραπονιούνται, να καταγγέλλουν και να απαιτούν..."Χωρίς συγκροτημένο σχέδιο, χωρίς στρατηγική, χωρίς σαφώς διατυπωμένο αίτημα", θα σχολιάσουν μεγαλόσχημοι πολιτικοί, νοσταλγοί του γαλλικού Μάη.
Μια από τις πιο σημαντικές αρμοδιότητες του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, από τότε που θεσμοθετήθηκε ως ΚΕΜΕ αρχικά εδώ και 34 χρόνια, είναι να μελετάει, σχεδιάζει και επεξεργάζεται τα Αναλυτικά Προγράμματα της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
Κυκλοφόρησαν εφέτος, από την αρχή της σχολικής χρονιάς, τρία τεύχη Κειμένων Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, για τις τρεις τάξεις του Γενικού Λυκείου, αντίστοιχα, ως βιβλία του καθηγητή, για τους φιλολόγους που διδάσκουν τη Λογοτεχνία Γενικής Παιδείας στο Λύκειο.
Προσπάθεια διατύπωσης μερικών αρχών¹ και βασικών θέσεων για τον ελπιζόμενο διάλογο:
α'. Βασικοί σκοποί παιδείας αναγνωρίζονται δύο: διαμόρφωση της προσωπικότητας των νέων (διάσταση συναισθηματική / συγκινησιακή, διανοητική / στοχαστική, βουλητική, που καταλήγει σε αποφάσεις, πράξεις, επινοήσεις) και προετοιμασία για σταδιοδρομία, όπου απαιτούνται γνώσεις - δεξιότητες - αξιολογικές επιλογές σύμφωνες ή ομόρροπες προς τις ανάγκες του κοινωνικού βίου, στα πλαίσια της κοινωνίας...
Στις 8 του Νοέμβρη 2008 παραμέρισα άλλες υποχρεώσεις και κατάφερα να φτάσω έγκαιρα στην αίθουσα διαλέξεων του Μουσείου Μπενάκη, όπου η Π.Ε.Φ. είχε οργανώσει τριήμερο συνέδριο με μοναδικό θέμα τον Αριστοτέλη ως "κορυφαίο διδάσκαλο και στοχαστή", τον οποίο γνωρίζουμε από πολλά συγγράμματά του, όπως: τα Ηθικά Νικομάχεια, τα Φυσικά, τα Λογικά, τα Πολιτικά και άλλα πολλά.
Για άλλη μια φορά τα τελευταία χρόνια βρισκόμαστε, παθητικοί δέκτες και εμείς, μπροστά σε μια εκπαιδευτική αδράνεια. Τίποτε δεν φαίνεται να κινείται στο χώρο της εκπαίδευσης. Η πολιτεία, το αρμόδιο καλύτερα Υπουργείο, δεν φαίνεται να θέτει κανένα ζήτημα. Σαν να μην υπάρχει σε αυτή τη φάση οποιοδήποτε εκπαιδευτικό διακύβευμα.
Τα συνδικαλιστικά όργανα των εκπαιδευτικών της δημόσιας εκπαίδευσης, ΔΟΕ και ΟΛΜΕ, μπορεί να μην πέτυχαν να βελτιώσουν τους μισθούς των εκπαιδευτικών, οι οποίοι είναι οι πιο χαμηλόμισθοι υπάλληλοι του ελληνικού κράτους, πέτυχαν όμως να ακυρώσουν κάθε προσπάθεια των κυβερνήσεων εδώ και 30 χρόνια να εφαρμόσουν ένα σύστημα αξιολόγησης των εκπαιδευτικών και του έργου τους σ' όλο το φάσμα της εκπαίδευσης.
