Συνεχίζοντας τον ενδιαφέροντα διάλογο που ξεκίνησε το περιοδικό Νέα Παιδεία στο προηγούμενο τεύχος (τ. 151, σελ. 19-21) σχετικά με τη βαθμολόγηση της Νεοελληνικής Γλώσσας στις Πανελλαδικές εξετάσεις, θα θέλαμε να διατυπώσουμε τους παρακάτω προβληματισμούς και να καταθέσουμε τρεις - εφικτές - προτάσεις.
Περισσότερα από δεκαπέντε χρόνια πέρασαν από την περιβόητη μεταρρύθμιση του Αρσένη, όταν σχεδιάστηκαν τα νέα Προγράμματα Σπουδών, με βάση τα οποία έγινε η συγγραφή των σχολικών εγχειριδίων για το Λύκειο Και αυτά τα δεκαπέντε χρόνια αξιοποιήθηκαν, αλλά και σπαταλήθηκαν πολλά κονδύλια σε ποικίλα προγράμματα που αφορούσαν την εκπαίδευση.
Δεν είναι τελικά μόνο τα προβλήματα που προκαλεί η - κατασκευασμένη για πολλούς - κρίση που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε. Είναι τα ερωτήματα στα οποία πρέπει να απαντήσουμε στις διαμορφούμενες συνθήκες και τα κάθε είδους διλήμματα που πολλές φορές μας φέρνουν σε αμηχανία, για να μη πω αδιέξοδο.
Η Κική Δημουλά, διακεκριμένη ποιήτρια και Ακαδημαϊκός, είναι μια από τις πλέον αναγνωρισμένες ποιητικές φωνές της σύγχρονης λογοτεχνίας μας.
Κάθε τρεις και μία διάφοροι γραμματιζούμενοι διατυπώνουν αναπόδεικτα την άποψη πως τάχα η γλώσσα χάλασε, οι νέοι δε χρησιμοποιούν σωστά τη γλώσσα και πως υπεύθυνο γι αυτό είναι το σχολείο.
Στο αναμνησιακό χρονικό Διετείς Διασκοπαί που κυκλοφόρησε πρόσφατα (εκδ. Εστίας 2014) και περιέχει κείμενα φιλολόγων σχετικά με τη φοίτησή τους στο Διδασκαλείο Μέσης Εκπαίδευσης (Δ.Μ.Ε.) στην πρώτη σειρά της επαναλειτουργίας του (1972), δίδεται μια εικόνα για την εκπαίδευση της εποχής, γίνεται μνεία σε διδάσκοντες και αναφορά σε γεγονότα και καταστάσεις.
Με τον καιρό όλα αλλάζουν, αυτό είναι βέβαιο. Με την αλλαγή, άλλοτε και άλλα καλυτερεύουν, άλλοτε και άλλα χειροτερεύουν
Στη δεκαετία του 70, παράλληλα με το αίτημα του εκδημοκρατισμού στην εκπαίδευση και στην κοινωνία γενικότερα, αρχίσαμε να μιλάμε για τη Δια βίου παιδεία, ως αίτημα κυρίως ανθρωπιστικό.
