Φαίνεται πως ζούμε σε μια χώρα που το πάθημα δεν γίνεται μάθημα. Γιατί πώς αλλιώς να εξηγήσουμε τις τόσες χαμένες - πριν ακόμη ξεκινήσουν - "μεταρρυθμίσεις".
Διαβάζοντας κανείς την πρόταση του Υπουργείου Παιδείας για την ενοποίηση του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου με άλλους φορείς που προέκυψαν ως αντίβαρο στη λειτουργία του, αντιλαμβάνεται αμέσως ότι πρόκειται για απόφαση που ικανοποιεί πλήρως όσους επιθυμούν την ένταξή του στις δομές του Υπουργείου και την πλήρη απονεύρωση της επιστημονικής του φυσιογνωμίας μέσα από την αφαίρεση των βασικών αρμοδιοτήτων του.
Κανείς δεν αμφισβητεί ότι ορισμένες σχολικές μονάδες λειτουργούσαν με πολύ μικρό μαθητών και έπρεπε εδώ και χρόνια να έχουν συγχωνευτεί με άλλες.
Δεν υπάρχει, νομίζω, κανένας Έλληνας, που να μην πιστεύει πως όλοι οι θεσμοί, εκτός από έναν, είναι διαβρωμένοι και αναξιόπιστοι. Ο μόνος θεσμός που παραμένει αδιάβλητος και αξιόπιστος, παρά τις μακροχρόνιες προσπάθειες μερικών, είναι ο θεσμός των Πανελληνίων Εξετάσεων, την ευθύνη των οποίων έχει το Υπουργείο Παιδείας.
Αν εξαιρέσει κανείς τη γλωσσοεκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1976, κάθε φορά που μια κυβέρνηση προσπαθεί να εκσυγχρονίσει το εκπαιδευτικό σύστημα και να το προσαρμόσει στις κοινωνικές ανάγκες της εποχής, ξεκινάει μια σφοδρή αντίδραση, η οποία προέρχεται συνήθως από τις ίδιες κοινωνικές, πολιτικές και θρησκευτικές ομάδες.
Το διαθεματικό αυτό πρόγραμμα ξεκίνησε το 2001 από τον Matt Schlein στο Βερμόντ των Η.Π.Α., οπότε και ιδρύθηκε το Ίδρυμα Willowell. Υλοποιείται σε συνεργασία με δημόσια σχολεία της περιοχής.
Το 1994 ο Robert Kaplan, σε συνεργασία με τους Ellen Kaplan και Tomás Guillermo, παρατηρούν τη χαμηλή ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης όσον αφορά τη διδασκαλία των μαθηματικών στις Ηνωμένες Πολιτείες
