Τους τελευταίους μήνες παρακολουθώ μια συζήτηση που έχει ανοίξει στο Ηνωμένο Βασίλειο με αφορμή τις θέσεις του βρετανού υπουργού Παιδείας. Η βασική του παιδαγωγική τοποθέτηση συνοψίζεται σε δύο λέξεις: military ethos.
Στις περισσότερες χώρες του δυτικού κυρίως κόσμου σήμερα η εκπαιδευτική πολιτική, διαμορφώνοντας ένα συγκεντρωτικό θεσμικό πλαίσιο, επιδιώκει να ελέγξει πλήρως την εκπαιδευτική διαδικασία.
Πραγματοποιήθηκε, με εξαιρετική επιτυχία, υπό τη σκιά του Σωκράτη1, στην αυγουστιάτικη Αθήνα (4-10/8/13) και για πρώτη φορά στην Ελλάδα, το 23ο παγκόσμιο συνέδριο Φιλοσοφίας, - κατακυρωμένο παμψηφεί το 2008, από τη Διεθνή Ομοσπονδία Φιλοσοφικών Εταιρειών-, με θέμα: «Η φιλοσοφία ως έρευνα και τρόπος ζωής», που συνέπεσε μάλιστα με τη συμπλήρωση 2.4002 χρόνων από την ίδρυση και λειτουργία της Ακαδημίας του Πλάτωνος.
Για μήνες τώρα η κυριακάτικη εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ είχε την καλοσύνη να προσφέρει στους αναγνώστες της τα Αναγνωστικά διαφόρων τάξεων του Δημοτικού σχολείου, που χρησιμοποιήθηκαν από το τέλος του 19ου αιώνα μέχρι τη δεκαετία του 1970.
Όλοι ξέρουμε πως η μόνη έγνοια του Υπουργείου Παιδείας, για να έχει το έθνος μέλλον, πρέπει να είναι η ακαδημαϊκή, και όχι μόνο, προκοπή των μαθητών. Νόμοι, εγκύκλιοι, υπουργικές αποφάσεις που αφορούν την εκπαίδευση εκδίδονται, για να επιτυγχάνονται καλύτερα οι εκπαιδευτικοί στόχοι. Το παιδί αποτελεί το κέντρο του σχολείου.
Σχετικά αργά, περί τα τέλη της δεκαετίας του '80, γνώρισα φιλικά αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο και σπουδαίο φιλόλογο, τον Κώστα Τοπούζη.
Είναι μεγάλο λάθος που δεν προβάλλεται στην ελληνική εκπαίδευση το σπουδαίο μάθημα για κάτι παιδιά που έφυγαν ξυπόλυτα από τα χωριά τους, πήγαν στις μεγάλες πολιτείες, δούλεψαν μπακαλόγατοι και ό,τι άλλο, πάλεψαν με χίλιες δυσκολίες, στέριωσαν, μπήκαν στο εμπόριο, πρόκοψαν, πλούτισαν και με τα πλούτη τους βοήθησαν την Ελλάδα ή την ιδιαίτερη πατρίδα τους χρηματοδοτώντας κοινωφελή έργα ή αφήνοντας κληροδοτήματα για κοινωφελείς σκοπούς.
Κατά τα έτη των παχιών αγελάδων στο μακάριο τόπο μας όλοι μιλούσαν για ελευθερίες και δικαιώματα αλλά κανείς για καθήκοντα και υποχρεώσεις.
Ο εκπαιδευτικός μιλά, ο μαθητής ακούει και απαντά. Και το αντίστροφο. Οι ήχοι ακολουθούν τους κανόνες των κυμάτων ενώ η επεξεργασία της πληροφορίας γίνεται στον εγκέφαλο. Τι θα γινόταν αν περνούσαν οι μαθητές στην επεξεργασία του ήχου;
