Αν κάποιος ρωτούσε έναν εκπαιδευτικό, ένα δημοσιογράφο-το σύγχρονο δηλ. ξερόλα-, αλλά και οποιονδήποτε νομίζει πως έχει άποψη για την εκπαίδευση αν είναι ευχαριστημένος από το εκπαιδευτικό μας σύστημα, το σχολείο γενικά, η απάντησή που θα έπαιρνε θα ήταν μόνο αρνητικά σχόλια...
Η όποια μεταρρύθμιση επιδιώκει, υποθέτω, αφενός καλύτερες προσαρμογές του συστήματος στα νέα δεδομένα (και ζητούμενα) του τόπου και του καιρού (νέες συνθήκες, νέες ανάγκες) αφετέρου καλύτερες προσαρμογές της παρεχόμενης γνώσης στις νέες επιστημονικές και παιδαγωγικές αντιλήψεις. Αυτό το τελευταίο φέρνει στην εκπαιδευτική διαδικασία ένα νέο πνεύμα, την εκσυγχρονίζει και την ανανεώνει.
Μιλάμε συχνά για την κριτική σκέψη, τη σημασία της, την ανάγκη της καλλιέργειάς της στο σχολείο.
Στις 6 Μαρτίου 2014, η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση προκάλεσε δημόσια συζήτηση με τίτλο «Το σχολείο του αύριο μια ανάγκη του σήμερα» και προσκεκλημένους τον Φινλανδό καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Harvard, Pasi Sahlberg, και τον ομότιμο καθηγητή των Παιδαγωγικής από το Α.Π.Θ. Γιώργο Τσιάκαλο.
Στις 6 Μαρτίου 2014, η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση προκάλεσε δημόσια συζήτηση με τίτλο «Το σχολείο του αύριο μια ανάγκη του σήμερα» και προσκεκλημένους τον Φινλανδό καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Harvard, Pasi Sahlberg, και τον ομότιμο καθηγητή των Παιδαγωγικής από το Α.Π.Θ. Γιώργο Τσιάκαλο.
Είναι να αναρωτιέται κανείς. Έχει χαθεί το μέτρο ολωσδιόλου σε μια χώρα που καταρρέει οικονομικά αλλά και πολιτικά ή δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ότι χρόνια τώρα η αυθαιρεσία και η αντιφατικότητα αποτελούν συστατικά όχι μόνο του δημόσιου πολιτικού λόγου αλλά και της πολιτικής πρακτικής.
Απoδεχόμενος την πρόκληση του συναδέλφου Γιάννη Μπασλή στην τελευταία Νέα Παιδεία, τ. 145, σελ. 14, αναζήτησα στον ηλεκτρονικό Θησαυρό της Ελληνικής Γλώσσας (= ΤLG) στην 4η έκδοσή του (2002) τη χρήση του ονόματος Κηφισιά ή Κηφισία στους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς.
Ένα νέο πρόγραμμα, που εφαρμόστηκε πιλοτικά και εντάσσεται στο πλαίσιο εφαρμογής των Αναλυτικών Προγραμμάτων για τα Αρχαία Ελληνικά και στις τρεις τάξεις του Γυμνασίου των σχολείων της Κυπριακής Δημοκρατίας, αποτελεί μια φιλόδοξη προσπάθεια της συγγραφικής ομάδας, για την ανανέωση της διδασκαλίας του μαθήματος.
Όπως και άλλοτε έχω σχολιάσει, στις αυτοδιοικητικές εκλογές και στις ευρωεκλογές φάνηκε για ακόμα μια φορά από τη μια η ανικανότητα των υποτιθέμενων επιφανών δημοσιογράφων να διευθύνουν μια συζήτηση, κι από την άλλη η ανικανότητα των πολιτικών να διαλέγονται.
Στο προηγούμενο τεύχος της Νέας Παιδείας (149) είχα επισημάνει ότι στη σκέψη του Υπουργείου Παιδείας φαίνεται να είναι η προοδευτική μετατροπή του σχολείου από κέντρο μάθησης και καλλιέργειας δεξιοτήτων (ατομικών και κοινωνικών) των μαθητών σε κέντρο οικονομικής εκμετάλλευσής τους.
Το ωραίο (το «καλόν» των αρχαίων) είναι ποιότητα που κανονικά σχετίζεται με την τέχνη και την αισθητική, είναι κατηγορία της αισθητικής το ωραίο αλλά δεν έχει πάντα, παντού και για όλους το ίδιο περιεχόμενο.
Όλες οι πληροφορίες και όλες οι γνώσεις είναι στο διαδίκτυο. Η παρέα μου, μια παρέα ηλικιωμένων με υψηλή παιδεία, γελάμε κάποτε που καταφεύγουμε σε ένα κοριτσάκι για να μας λύσει με το «έξυπνο κινητό» του γλωσσικές απορίες ή να μας δώσει πληροφορίες τις οποίες βρίσκει αμέσως στο διαδίκτυο.
