Τώρα που κόπασε κάπως ο θόρυβος θα ήθελα να διατυπώσω κάποιες απορίες, που μου δημιουργήθηκαν καθ όλη τη διάρκεια των πανελλαδικών εξετάσεων.
Η κρίση πλέον δεν είναι απλώς ένα μέρος της τρομολαγνίας των ειδήσεων των 8.
Το περιστατικό είναι πλέον σε όλους γνωστό. Με αφορμή την γιορτή για την 28η Οκτωβρίου στο νηπιαγωγείο στο Νυδρί Λευκάδας και με βάση την καταγγελία ενός γονέα και την παρέμβαση της Χρυσής Αυγής για αντεθνική δράση ασκήθηκε πειθαρχικός έλεγχος σε βάρος της νηπιαγωγού, η οποία για αυτό τον λόγο μετατέθηκε έστω προσωρινά σε άλλο νηπιαγωγείο.
Από τον Σεπτέμβριο του 2011 εισάγονται στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα τα σχέδια εργασίας ως διακριτή ενότητα του Προγράμματος Σπουδών. Το μεταρρυθμιστικό αυτό εγχείρημα παρουσιάζει τα ίδια συμπτώματα με όσα άλλα ανάλογα έχουν προηγηθεί.
Όλο και πληθαίνουν τα δεδομένα που μαρτυρούν σοβαρό έλλειμμα παιδείας. Ένα έλλειμμα που γίνεται ακόμη πιο σοβαρό, ίσως και επικίνδυνο, σε περιόδους κρίσης σαν αυτή που ζούμε, όχι μόνο οικονομικής αλλά και κοινωνικής και πολιτικής, κατά την οποία εύκολα ευδοκιμούν ακραίες συναισθηματικές θέσεις και απρόσκοπτα κυριαρχούν πάσης φύσεως ιδεολογήματα και ποικιλώνυμες ξενοφοβικές ρατσιστικές και εθνικιστικές τάσεις.
Πολλές φορές και για πολλούς λόγους αξίζει να βρεθούμε στη θέση των μαθητών και των μαθητριών μας και να αναρωτηθούμε πώς προσλαμβάνουν τόσο τις επιλογές της πολιτείας όσο και τις παρεμβάσεις των δασκάλων τους.
Από την αρχή της σχολικής χρονιάς οι εκπαιδευτικοί του Λυκείου κλήθηκαν να εφαρμόσουν τα Νέα Προγράμματα Σπουδών για την Α' Λυκείου, που σχεδιάστηκαν στο πλαίσιο της δημιουργίας του «Νέου Σχολείου».
Ευχάριστη ήταν πράγματι η έκπληξη από τη δημοσίευση του νέου Προγράμματος Σπουδών της αρχαίας ελληνικής γλώσσας και γραμματείας.
Φαίνεται πως ζούμε σε μια χώρα που το πάθημα δεν γίνεται μάθημα. Γιατί πώς αλλιώς να εξηγήσουμε τις τόσες χαμένες - πριν ακόμη ξεκινήσουν - "μεταρρυθμίσεις".
Είναι χρόνια τώρα που η όποια κίνηση για αλλαγή του σχολείου συναντά την καθολική σχεδόν άρνηση του εκπαιδευτικού κόσμου. Κάθε μεταρρυθμιστική παρέμβαση εκλαμβάνεται ως απόπειρα διακύβευσης των εργασιακών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών.
Έφτασε νομίζω η ώρα να αναζητήσουμε όλοι τις σοβαρές συνέπειες που είχε η απόσυρση του περιβόητου σχολικού βιβλίου Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού.
Tο άρθρο 16 του Συντάγματος, στην πρώτη του παράγραφο, ορίζει ρητά ότι "η επιστήμη, η έρευνα και η διδασκαλία είναι ελεύθερες". Φαίνεται όμως ότι προκύπτει συνεχώς η ανάγκη να το υπενθυμίζουμε.
Δεν είναι λίγοι οι εκπαιδευτικοί στις μέρες μας που προσπαθούν παρά τις αντίξοες από πολλές απόψεις συνθήκες να λειτουργήσουν παιδευτικά.
Τον τελευταίο καιρό γινόμαστε μάρτυρες ενός φαινομένου που πιστεύαμε πως είχε εδώ και δεκαετίες ξεπεραστεί. Εκτός και εάν πρόκειται απλώς για προσομοίωση μιας παρωχημένης λογοκριτικής πρακτικής. Μόνο και μόνο για να αισθανθούν οι εκπαιδευτικοί τι σήμαινε να τους παρακολουθούν.
Τρεις σχεδόν βδομάδες στους δρόμους. Νέα παιδιά κυρίως. Να φωνάζουν. Να διαμαρτύρονται. Μα και να παραπονιούνται, να καταγγέλλουν και να απαιτούν..."Χωρίς συγκροτημένο σχέδιο, χωρίς στρατηγική, χωρίς σαφώς διατυπωμένο αίτημα", θα σχολιάσουν μεγαλόσχημοι πολιτικοί, νοσταλγοί του γαλλικού Μάη.
Για άλλη μια φορά τα τελευταία χρόνια βρισκόμαστε, παθητικοί δέκτες και εμείς, μπροστά σε μια εκπαιδευτική αδράνεια. Τίποτε δεν φαίνεται να κινείται στο χώρο της εκπαίδευσης. Η πολιτεία, το αρμόδιο καλύτερα Υπουργείο, δεν φαίνεται να θέτει κανένα ζήτημα. Σαν να μην υπάρχει σε αυτή τη φάση οποιοδήποτε εκπαιδευτικό διακύβευμα.
