"Πολλές ήταν οι φωνές που ζητούσαν αύξηση των ποινών στα σχολεία, που μιλούσαν για τα όπλα που δεν υπήρχαν, για να καταπολεμηθεί η σχολική βία, που ήθελαν να επανέλθει η επιλογή της πενθήμερης αποβολής και της αλλαγής σχολικού περιβάλλοντος ως πανάκεια για την αντιμετώπιση κάθε απειθαρχίας. Και οι φωνές –δεν ήταν δύσκολο– βρήκαν «ευήκοα ώτα». Άλλωστε, καιρό τώρα προετοιμαζόταν η οπισθοχώρηση. Το δημοκρατικό σχολείο –αν υπήρξε ποτέ- απέτυχε. Ας γυρίσουμε σε συνταγές που γνωρίζουμε καλά. Ο φόβος των μαθητών/-τριών για τις ποινές μπορεί (;) να δώσει πίσω στο σχολείο και τους εκπαιδευτικούς λίγη από τη χαμένη αίγλη τους."
"Το δημόσιο σχολείο σήμερα οφείλει να καλλιεργεί πρωτίστως στρατηγικές συναισθηματικής αγωγής, απέναντι στην προκλητικότητα της βίας, των επιθετικών συναισθημάτων και της απαξίωσης της ανθρώπινης αξίας. Η «σκόνη» που εκλύεται συχνά από τα φαινόμενα νεανικής και εφηβικής παρέκκλισης, που τον τελευταίο καιρό μάς τρομάζουν, μάς θολώνουν τη θέαση του αληθινού τοπίου της χαράς, της φορτισμένης συγκίνησης, της παιδαγωγικής σχέσης, που χτίζεται και ξαναχτίζεται στο δημόσιο σχολείο."
"Τίποτε άλλο δεν έχει αλλάξει αυτά τα χρόνια παρά μόνο ό,τι απαιτεί όχι δαπάνη σε χρήμα αλλά δαπάνη σε χρόνο. Νέα προγράμματα σπουδών, μεγαλεπήβολοι διδακτικοί στόχοι, αξιολογήσεις εκπαιδευτικών που έχουν προσληφθεί με αξιολογικά κριτήρια και διαθέτουν αυξημένα προσόντα, γραφειοκρατία κι επιμονή στο γράμμα του νόμου κι όχι στην ουσία του."
