Η Λωζάννη (γαλ. Lausanne), πόλη της Δ. Ελβετίας, που αναφέρεται στο σκωπτικό λαϊκό τραγούδι, για πράγματα διαφορετικά και συνήθως άνισης αξίας, είναι πολύ γνωστή από τη συνθήκη του 1922, που υπογράφτηκε μετά την κατάρρευση του ελληνικού μετώπου της Μικράς Ασίας και ρύθμιζε θέματα διεθνούς και ελληνοτουρκικού ενδιαφέροντος, ιδιαίτερα με τη σατανική επινόηση της ανταλλαγής των πληθυσμών.
Μέχρι τη δεκαετία του 1980 σε κανένα σχολικό βιβλίο Δημοτικού, Γυμνασίου, Λυκείου δεν υπήρχαν σχόλια, ερωτήσεις, παρατηρήσεις κλπ. Ο μαθητής συνήθως απομνημόνευε το μάθημά του και καλούνταν κατά την εξέτασή του να το αφηγηθεί. Αυτός που απομνημόνευε καλύτερα τη σελίδα έπαιρνε και τον υψηλότερο βαθμό.
Η απόφαση του υπουργείου Παιδείας να συμμορφωθεί (επιτέλους) προς την Οδηγία της Ευρωπαϊκής Ενωσης και να αναγνωρίσει στους μαθητές το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα του απαραβίαστου της θρησκευτικής τους συνείδησης και να δεχθεί τη θρησκευτική ελευθερία, χωρίς δηλώσεις του τύπου των πάλαι ποτέ κοινωνικών φρονημάτων, αποτελεί βήμα θετικό.
Μέσα στη ραστώνη του Αυγούστου διαβάσαμε στα ψιλά μιας εφημερίδας την παρακάτω είδηση: "Δεκτή έκανε την εισήγηση του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου για την τροποποίηση της εγκυκλίου περί αναθέσεων μαθημάτων Γυμνασίου και Ενιαίου Λυκείου, ο υφυπουργός Παιδείας Ανδρέας Λυκουρέτζος.
Πριν λίγες εβδομάδες, και ενώ η σχολική χρονιά πλησίαζε στο τέλος της, έφτασε στα σχολεία όλων των βαθμίδων μια εγκύκλιος, με βάση την οποία το ΥΠΕΠΘ καλούσε εσπευσμένως (λήξη προθεσμίας 11 Απριλίου 2008) τους συλλόγους των εκπαιδευτικών σε «διαβούλευση», προκειμένου να καταθέσουν προτάσεις για την επικείμενη επιμορφωτική διαδικασία.
Δημοτικά τραγούδια ως ποιητική δημιουργία διδάσκονται σ' όλες τις τάξεις της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Δάσκαλοι και φιλόλογοι αναλύουν και ερμηνεύουν τα δημοτικά τραγούδια, που περιέχονται στα κείμενα νεοελληνικής λογοτεχνίας, με τον τρόπο που αναλύουν και τα άλλα ποιήματα των σχολικών βιβλίων, προσπαθώντας να εμφυσήσουν στους μαθητές αγάπη για το ποιητικό αυτό είδος.
Η έννοια του καλού και του κακού στις σχέσεις των ανθρώπων, η έννοια της γνώσης που υπηρετεί τον άνθρωπο στις σχέσεις του με τη φύση, την κοινωνία και τον εαυτό του, η έννοια του ωραίου (ως έργου της φύσης ή του ανθρώπου) και η έννοια της μεταφυσικής απορίας για τον άπειρο χωροχρόνο και την προέλευση του κόσμου και της ζωής....Οι τέσσερις αυτές έννοιες ως πεδία του ανθρώπινου στοχασμού οδήγησαν στους 4 βασικούς τομείς Φιλοσοφίας: Γνωσιολογία, Ηθική, Αισθητική, Μεταφυσική.
Η φετινή επιτροπή εξετάσεων στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας θέλησε να πρωτοτυπήσει μόνο στην επιλογή του κειμένου. Δεν έλαβε όμως υπόψη της ότι τα δοκίμια στοχασμού με τη μεταφορική χρήση της γλώσσας δεν είναι μόνο απαιτητικά στην περιληπτική τους απόδοση αλλά και στην προσέγγιση της σημασίας των λέξεων.
