Κάθε χρόνο στις 17 του Νοέμβρη καθιερώθηκε από το 1974 η «Γιορτή του Πολυτεχνείου» ως φόρος τιμής στην αυθόρμητη τριήμερη εξέγερση φοιτητών ενάντια στη Χούντα. Η αναμνηστική όμως αυτή γιορτή πήρε από την αρχή σχεδόν στραβό δρόμο και κατάντησε αυτό που βλέπουμε σήμερα.
Τα πράγματα (και οι ιδέες και οι καταστάσεις πράγματα είναι) εικονίζονται και αποδίδονται με τις λέξεις με τις οποίες, κατά σύμβαση, τα ονομάζουμε και με τις οποίες τα ανακαλούμε στη συνείδησή μας, οι ομιλούντες τη γλώσσα.
Λυπούμαι αλλά δε νομίζω πως άρχισε και πολύ καλά η «κανονικότητα» στο Υπουργείο Παιδείας και θέλω να ελπίζω πως δε θα είναι έτσι η κανονικότητα στο εξής.
Ο δικός μας ο τόπος, φίλε, είναι φορτωμένος Ιστορία. Αυτά εσύ μπορεί να τα ξέρεις από τα βιβλία που έχεις διαβάσει, από αφηγήσεις που έχεις ακούσει, εμάς όμως μας βαραίνουν.
Εξαιρετικά ενδιαφέρον το σχόλιο του αγαπητού συναδέλφου Γιάννη Μπασλή, Τα φραγκολεβαντίνικα ελληνικά των τηλεκαναλιών και των τηλεδημοσιογράφων (Νέα Παιδεία, τεύχος 170) και άκρως επίκαιρο· κείμενο που αναφέρεται στην αλόγιστη χρήση, από τα Μ.Μ.Ε., της αγγλικής γλώσσας, στον προφορικό και στο γραπτό λόγο, η οποία τείνει να προσλάβει τη μορφή επιδημίας, με ανησυχητικές διαστάσεις, φαινόμενο που, δυστυχώς, ισχύει μόνο στον τόπο μας (ξενομανία ή υποτέλεια;).
Οι αρχαίοι Έλληνες όλα τα παράδοξα και τα ανεξήγητα τα απέδιδαν στην ύπαρξη, την παρουσία, την παρέμβαση, τη μεσολάβηση μιας θεότητας, ενός δαίμονα ή δαιμονίου.
Ο τόπος μας πέρασε δέκα πολύ δύσκολα χρόνια. Σ αυτά τα χρόνια τα είδαμε όλα: μαγαζιά να κλείνουν το ένα μετά το άλλο, την Αθήνα να ερημώνεται και να καίγεται, ανθρώπους να ψάχνουν για τροφή στους κάδους των σκουπιδιών και στα συσσίτια, άστεγους να κοιμούνται στα πεζοδρόμια, την επαιτεία να συναγωνίζεται την παραβατικότητα, την ανεργία να φτάνει στο ζενίθ και την ποιότητα ζωής μας να πέφτει στο ναδίρ.
Η άνοδος και η πτώση στην κοινωνική πυραμίδα μπορεί να είναι είτε φαντασμαγορική είτε εκκωφαντική. Η μεταχρονολογημένη εφηβεία σε κάθε περίπτωση μπορεί να αποβεί μοιραία. Οι γονείς της Ηλέκτρας και του Θανάση αλλάζουνε τάξη μέσα από την επιχείρηση και όταν αυτή θα κλείσει μέσα στην οικονομική κρίση, η οικογένεια θα επιστρέψει πίσω στις ρίζες της για να ξαναβρεί τις ισορροπίες της.
