Εξαιρετικά ενδιαφέρον το σχόλιο του αγαπητού συναδέλφου Γιάννη Μπασλή, Τα φραγκολεβαντίνικα ελληνικά των τηλεκαναλιών και των τηλεδημοσιογράφων (Νέα Παιδεία, τεύχος 170) και άκρως επίκαιρο· κείμενο που αναφέρεται στην αλόγιστη χρήση, από τα Μ.Μ.Ε., της αγγλικής γλώσσας, στον προφορικό και στο γραπτό λόγο, η οποία τείνει να προσλάβει τη μορφή επιδημίας, με ανησυχητικές διαστάσεις, φαινόμενο που, δυστυχώς, ισχύει μόνο στον τόπο μας (ξενομανία ή υποτέλεια;).
Οι αρχαίοι Έλληνες όλα τα παράδοξα και τα ανεξήγητα τα απέδιδαν στην ύπαρξη, την παρουσία, την παρέμβαση, τη μεσολάβηση μιας θεότητας, ενός δαίμονα ή δαιμονίου.
Ο τόπος μας πέρασε δέκα πολύ δύσκολα χρόνια. Σ αυτά τα χρόνια τα είδαμε όλα: μαγαζιά να κλείνουν το ένα μετά το άλλο, την Αθήνα να ερημώνεται και να καίγεται, ανθρώπους να ψάχνουν για τροφή στους κάδους των σκουπιδιών και στα συσσίτια, άστεγους να κοιμούνται στα πεζοδρόμια, την επαιτεία να συναγωνίζεται την παραβατικότητα, την ανεργία να φτάνει στο ζενίθ και την ποιότητα ζωής μας να πέφτει στο ναδίρ.
Η άνοδος και η πτώση στην κοινωνική πυραμίδα μπορεί να είναι είτε φαντασμαγορική είτε εκκωφαντική. Η μεταχρονολογημένη εφηβεία σε κάθε περίπτωση μπορεί να αποβεί μοιραία. Οι γονείς της Ηλέκτρας και του Θανάση αλλάζουνε τάξη μέσα από την επιχείρηση και όταν αυτή θα κλείσει μέσα στην οικονομική κρίση, η οικογένεια θα επιστρέψει πίσω στις ρίζες της για να ξαναβρεί τις ισορροπίες της.
Καταρχήν το ογκωδέστατο βιβλίο της Γαλλίδας Καθηγήτριας είναι επικεντρωμένο σε τρεις θεματικούς άξονες (σύμφωνα με τον επεξηγηματικό υπότιτλο που δόθηκε από τη μεταφράστρια ή/ και τον Επιμελητή της μετάφρασης ενώ δεν υπάρχει στο πρωτότυπο της γαλλικής έκδοσης): 1. την ετυμολογία, 2. την ιστορία και 3. τη γεωγραφική εξάπλωση των γλωσσών της Δύσης.
