Σχόλιο του Κώστα Μπαλάσκα στο τεύχος 175.
Όταν ο δάσκαλός σου, ένας άνθρωπος για τον οποίο μόνο ευγνωμοσύνη χρωστάς, γιατί σε εμπιστεύτηκε, εκτίμησε τη δουλειά σου και σε ενθάρρυνε να προχωρήσεις στο δύσκολο δρόμο της εκπαίδευσης με αυτοπεποίθηση, σου αποκαλύπτει και μια άλλη πλευρά του, την ποιητική, ο θαυμασμός διπλασιάζεται.
Πράγματι η πρόσφατη επιδημία κατέλαβε εξαπίνης σε οργανωτικό επίπεδο το χώρο της υποχρεωτικής και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης καθώς υπήρξε η άμεση ανάγκη διδασκαλίας με τη χρήση της τεχνολογίας. Παρά τα τόσα κοινοτικά πλαίσια στήριξης και τα τόσα ΕΣΠΑ το επίπεδο της υλικοτεχνικής υποδομής αλλά και η ένταξη των τεχνολογιών στη διδασκαλία επιβεβαιώθηκε ότι βρίσκεται σε δραματική και αδικαιολόγητη καθυστέρηση.
Στα μέσα Μαΐου η Υπουργίνα της Παιδείας κα Κεραμέως κατέθεσε το Νομοσχέδιο για την Παιδεία. Δεν πρόλαβε όμως να το καταθέσει κι αμέσως όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης αλλά και τα συνδικάτα ΔΟΕ, ΟΛΜΕ και πανεπιστημιακών έβγαλαν ανακοίνωση κατακεραυνώνοντας το νομοσχέδιο και απαιτώντας την απόσυρσή του.
Το απρόοπτο έρχεται ξαφνικά χωρίς να το περιμένεις και μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή. Δεν προλάβαμε να απολαύσουμε την πολιτική μας «κανονικότητα», όταν ένας κορωνοϊός που ενέσκηψε εκ Κίνας μας έδειξε την πραγματική μη κανονικότητα.
Το 2016 ο όρος «μετα-αλήθεια» (post truth) συζητήθηκε πολύ, αμφισβητήθηκε, έγινε λέξη της χρονιάς, πέρασε. Φαίνεται όμως ότι ο όρος χαρακτηρίζει την εποχή μας και έχει λόγο ύπαρξης.
