Καταρχήν το ογκωδέστατο βιβλίο της Γαλλίδας Καθηγήτριας είναι επικεντρωμένο σε τρεις θεματικούς άξονες (σύμφωνα με τον επεξηγηματικό υπότιτλο που δόθηκε από τη μεταφράστρια ή/ και τον Επιμελητή της μετάφρασης ενώ δεν υπάρχει στο πρωτότυπο της γαλλικής έκδοσης): 1. την ετυμολογία, 2. την ιστορία και 3. τη γεωγραφική εξάπλωση των γλωσσών της Δύσης.
Αν πάμε στο σχολείο θα βρούμε εκεί ένα κειμενικό είδος που δεινοπαθεί: την περίληψη. Ζητούμε από τα παιδιά να κάνουν περίληψη των πάντων χωρίς να τα βοηθούμε να κατανοήσουν ότι η περίληψη είναι ένα σύνθετο είδος που παίρνει πολλές μορφές ανάλογα με το είδος του αρχικού κειμένου.
Το τριήμερο 10 έως 12 Μαΐου 2019, λίγο πριν την επίσημη λήξη των μαθημάτων του σχολικού έτους 2018-19 πραγματοποιήθηκε στην Σιβιτανίδειο Σχολή, στην Καλλιθέα, το Μαθητικό Συνέδριο με τίτλο: Προφορική ιστορία και διδακτική της Ιστορίας: σχεδιάζοντας μία διδασκαλία «αλλιώς».
Ο φιλολογικός κόσμος είναι ανάστατος από την ολονέν υποβάθμιση και περιθωριοποίηση του μαθήματος της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας και Γραμματείας, το οποίο, για 150 και πλέον χρόνια, κατείχε βασική θέση στο πρόγραμμα σπουδών της Μέσης Εκπαίδευσης και αποτελούσε κραταιό πυλώνα της παιδείας, στο τρίπτυχο Αρχαία Ελληνικά, Νέα Ελληνικά, Μαθηματικά.
Στο προηγούμενο τεύχος 169 της Νέας Παιδείας είχα σχολιάσει την τάση των νεοκαθαρευουσιάνων «λογίων» να έχουν τη λόξα να χρησιμοποιούν καθαρευουσιάνικους μορφολογικούς και συντακτικούς τύπους, προκειμένου να δείξουν στους «πληβείους γλωσσικά» πως ανήκουν στην ανώτερη πολιτιστική ομάδα των «λογίων».
Ο Γιάννης Τσαρούχης σε ανύποπτο χρόνο είχε πει «στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις». Προφανώς η διαπίστωσή του ήταν ειρωνική για τους Έλληνες αλλά συγχρόνως διατύπωνε το δόγμα της νέας εποχής, της μεταμοντέρνας και δεν αφορά μόνο την Ελλάδα αλλά είναι γενικό: το δόγμα του αυτοπροσδιορισμού.
Εμείς οι εκπαιδευτικοί την ξέρουμε από μέσα την εκπαίδευση, τη ζήσαμε και τη ζούμε, η γνώση μας είναι άμεση και βιωματική, όχι μόνο από διαβάσματα και πληροφορίες, οι πληγές της είναι και δικές μας πληγές.
